Gedurende de jaren 60 - 80 van de 20e eeuw zond de Sovjet-Unie 16 speciale missies naar Venus. In eerste instantie was het meer een onderdeel van de Koude Oorlog met het Westen (USA) dan een wetenschappelijke. Later veranderde dat enigszins.

De eerste missies waren onsuccesvol. Dit kwam ondermeer door de hoge temperaturen en de hoge druk op Venus. De landers waren daartegen niet bestand. Pas vanaf nummer 9 waren de landers in staat echte data door te seinen.

Venera 9 landde op 98° westerlengte en 31°42' noorderbreedte. Na een geslaagde zachte landing zorgde Venera 9 voor een primeur door de eerste (panorama)beelden van het Venusoppervlak ooit naar de Aarde te zenden.

Ondanks een dicht wolkendek en dichte atmosfeer bleek het op Venus even helder als op een bewolkte dag op Aarde. De landingsplaats leek een steenachtige woestijn, maar dan zonder stof of zand en bleek bezaaid met stenen tot wel tien meter grootte.

Uit latere missies bleek, dat het wolkendek begint op 50 km boven het oppervlak en het zonlicht roodachtig oogt. Een waarnemer bevindt zich dus niet in de wolken of mist en details zijn tot een afstand van 100 m duidelijk zichtbaar.

De lander bleef gedurende 53 minuten functioneren en verzamelde gegevens betreffende temperatuur, luchtdruk, windsnelheden en bodemgesteldheid. Daarna begaf de sonde het onder de helse condities op Venus: 90 bar luchtdruk, 485°C bij een wind van 3½ m/s aan het oppervlak.